شبهات حول قرآن ; بررسی آیات جهاد در قرآن- نکات مهم عیسی و جهاد

شبهات حول قرآن ; بررسی آیات جهاد در قرآن- نکات مهم عیسی و جهاد

در رابطه با مواردی که در ارتباط با جهاد در کتاب مقدس بیان شد، ممکن است عده‌ای از مسیحیان بیان نمایند که آن مربوط به عهد قدیم می‌باشد و در عهد جدید چنین مواردی را نمی‌بینیم! در جواب چند نکته را بیان می‌نماییم:

نکته اول: بر طبق عقیده مسیحیت عهد قدیم کلام خدا است و همچنین دستورات جهاد که بسیار فراوان در آن بیان‌شده است به‌وسیله خدا صادرشده است و مسیحیان معتقدند که خدای عهد قدیم همان خدای عهد جدید است؛ پس آنان به هر صورت نمی‌توانند از این موضوع فرار نمایند و به اصل جهاد در قرآن ایرادی وارد نمایند.

نکته دوم: مسئله جهاد با دشمنان خدا حتی در عهد جدید نیز وجود دارد، به‌طور مثال کتاب مکاشفه باب 19 که از «اسب‌سوار» (که نزد آنان عیسای مسیح است) و کشتار او سخن به میان می‌آید؛ بنابراین عیسی نیز بر طبق عقیده مسیحیان جهاد می‌نماید.

درواقع هر ایراد یا اشکال مسیحیان را در حالی می‌نگریم که در اصل به خودشان برمی‌گردد و ابتدا خودشان را با آن اشکال محکوم می‌نمایند.

 تهیه شده توسط کارگروه علمی ادله مسیحیت تحت اشراف موسسه وارثین ملکوت

شبهات حول قرآن ; بررسی آیات جهاد در قرآن - جهاد در کتاب مقدس (قسمت دوم)

شبهات حول قرآن ; بررسی آیات جهاد در قرآن - جهاد در کتاب مقدس (قسمت دوم)

احمدالحسن در کتاب «جهاد درب بهشت است» آیاتی از عهد قدیم را می‌آورد که در آن از جهاد پیامبر خدا، یوشع بن نون سخن به میان آمده است، و در آن آیات صراحتاً اشاره‌شده است که وی مطابق بافرمان خدا عمل می‌نمود.

برای نمونه یک مجموعه از آیاتی که احمدالحسن در کتاب خود آورده است، آیات (یوشع 10: 34 - 43) است:

(۳۴ و یوشع با تمامی اسراییل از لاخیش به عَجْلون گذشتند و به مقابلش اردو زده، با آن جنگ کردند. ۳۵ و در همان روز آن را گرفته، به دم شمشیر زدند و همة کسانی را که در آن بودند در آن روز هلاک کرد چنان‌که به لاخیش کرده بود. ۳۶ و یوشع با تمامی اسراییل از عَجْلون به حَبْرُون برآمده، با آن جنگ کردند. ۳۷ و آن را گرفته، آن را با ملکش و همة شهرهایش و همۀ کسانی که در آن بودند به دم شمشیر زدند، و موافق هر آنچه که به عَجْلون کرده بود کسی را باقی نگذاشت، بلکه آن را با همة کسانی که در آن بودند، هلاک ساخت. ۳۸ و یوشع با تمامی اسراییل به دَبیرْ برگشت و با آن جنگ کرد. ۳۹ و آن را با ملکش و همة شهرهایش گرفت و ایشان را به دم شمشیر زدند، و همة کسانی را که در آن بودند، هلاک ساختند و او کسی را باقی نگذاشت؛ و به‌طوری‌که به حبرون رفتار نموده بود به دَبیرْ و ملکش نیز رفتار کرد، چنان‌که به لِبْنَه و ملکش نیز رفتار نموده بود. ۴۰ پس یوشع تمامی آن زمین یعنی کوهستان و جنوب و هامون وادی‌ها و جمیع ملوک آن‌ها را زده، کسی را باقی نگذاشت و هر ذی نفس را هلاک کرده، چنان‌که‌ یهُوَه، خدای اسراییل، امر فرموده بود. ۴۱ و یوشع ایشان را از قادش بَرْنیع تا غَزّه و تمامی زمین جوشَن را تا جَبَعُون زد. ۴۲ و یوشع جمیع این ملوک و زمین ایشان را در یک‌وقت گرفت، زیرا که یَهُوَه، خدای اسراییل، برای اسراییل جنگ می‌کرد. ۴۳ و یوشع با تمامی اسراییل به اردو در جِلْجال مراجعت کردند).

نمونه‌ای دیگر که احمدالحسن آن ‌را در کتاب خویش آورده است، آیات (یوشع 11: 1 – 23) می‌باشد که در آن از جهاد و پیکارهای یوشع بن نون، سخن به میان آمده است.

حال آیا این از دورویی نیست که باوجود آیات بسیاری در ارتباط با جهاد در کتاب مقدس، از آن چشم‌پوشی نماییم و به قرآن طعنه وارد نماییم؟!

 تهیه شده توسط کارگروه علمی ادله مسیحیت تحت اشراف موسسه وارثین ملکوت

شبهات حول قرآن ; بررسی آیات جهاد در قرآن - قسمت اول

شبهات حول قرآن ; بررسی آیات جهاد در قرآن - قسمت اول

از اشکالات مسیحیان بر قرآن، آیاتی است که در مورد جهاد بیان‌شده است؛ در این مورد، «احمدالحسن» آیات جهاد در قرآن را با توضیحات آن در کتاب «سیزدهمین حواری» بیان کرده است که بخش‌هایی از آن را ارائه خواهیم نمود:

(... (باکسانی از اهل کتاب که نه به خدا، و نه به‌روز جزا ایمان‌دارند، و نه آنچه را خدا و رسولش تحریم کرده حرام می‌شمارند، و نه ‌آیین حق را می‌پذیرند، پیکار کنید تا زمانی که با خضوع و تسلیم، جزیه را به دست خود بپردازند!).^([1])

معنى: قرآن یکپارچۀ کامل است و آنچه وهابیون انجام می‌دهند برای تصویب باورهای نادرست خود و فتوا به کشتن مردم است، و آنچه مسیحیان و دیگران در چالش قرآن در این روزها انجام می‌دهند، ازجمله بریدن آیاتی از کتاب درحالی‌که آن‌یک واحد یکپارچه و نمی‌توان بخشی به‌طور جداگانه از کل و یا بقیه قطعات در نظر گرفته شود، خدا در قرآن بیان کرده که آن واحد یکپارچه است و تکه‌تکه کردن آن درست نیست، و کسی که آن‌ها را مجزا می‌کند یک آدم مغرض است؛ یا اینکه او می‌خواهد به‌طور تصادفی پوچ به قرآن طعنه بزند شبیه به گفتن آنکه گفت: «هیچ خدایی نیست، جز الله» شما کافر وجود خدا را انکار کردید، چون‌که شما گفتید: «هیچ خدایی نیست»، و یا آنکه او شخصی است که می‌خواهد یک عقیده یا فتوای باطلی را تصویب کند که برای رسیدن به هدفی که در نفس خود دارد همان‌طوری که وهابیون انجام دادند (آن‌هایی که به نام سلفی می‌نامند).

و این آیاتی از قرآن که از این راه و منش منحرف مغرضانه در تجزیه قرآن نهی می‌کند:

(... آيا شما به پاره‌اى از كتاب ايمان مى‌آوريد، و به پاره‌اى كفر مى‌ورزيد؟ پس جزاى هر كس از شما كه چنين كند، جز خوارى در زندگى دنيا چيزى نخواهد بود، و روز رستاخيز ايشان را به سخت‌ترين عذاب‌ها باز برند، و خدا ازآنچه مى‌كنيد غافل نيست...).^([2])

(همانا كه قرآن را جزء جزء كردند. پس سوگند به پروردگارت كه از همه آنان خواهيم پرسيد، ازآنچه انجام مى‌دادند!).^([3])

اما در مورد آیۀ 29 از سورۀ توبه، نیاز به‌ این داریم که‌ آیات بعدازآن را بخوانیم تا ببینیم که چرا خدا در اینجا از مؤمنان خواسته که مبارزه کنند و آن‌ها را به مبارزه کردن تحریک کرده است؟

سورۀ توبه، (باکسانی از اهل کتاب که نه به خدا، و نه به‌روز جزا ایمان‌دارند، و نه آنچه را خدا و رسولش تحریم کرده حرام می‌شمارند، و نه‌ آیین حق را می‌پذیرند، پیکار کنید تا زمانی که با خضوع و تسلیم، جزیه را به دست خود بپردازند! یهود گفتند: «عزیر پسر خداست!» و نصاری گفتند: «مسیح پسر خداست!» این سخنی است که با زبان خود می‌گویند، که همانند گفتار کافران پیشین است؛ خدا آنان را بکشد، چگونه از حق انحراف می‌یابند؟! دانشمندان و راهبان خویش را معبودهایی در برابر خدا قراردادند، و مسیح فرزند مریم را؛ درحالی‌که دستور نداشتند جز خدا یکتایی را که معبودی جز او نیست، بپرستند، او پاک و منزه است ازآنچه همتایش قرارمی‌دهند! آن‌ها می‌خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش کنند؛ ولی خدا جز این نمی‌خواهد که نور خود را کامل کند، هرچند کافران ناخشنود باشند! او کسی است که رسولش را با هدایت و آیین حق فرستاد، تا آن را بر همه ‌آیین‌ها غالب گرداند، هرچند مشرکان کراهت داشته باشند!).^([4])

حال، خدا می‌خواهد با آن‌ها مبارزه کنیم زیرا آن‌ها جنگ را آغاز کردند (آن‌ها می‌خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش کنند؛ ولی خدا جز این نمی‌خواهد که نور خود را کامل کند، هرچند کافران ناخشنود باشند!).

و من اعتقاد ندارم که به کشتن دیگران تحریک کند، یا به آماده شدن برای کشتن دیگران، یا به آماده‌سازی افراد برای مبارزه، جنگ محسوب نمی‌شود، و من اعتقاددارم که خواستۀ آن‌ها برای خاموش کردن نور خدا با دهان خود، تحمل این چیزها و بیشتر از آن را دارد.

اگرچه ‌آیات پیش مضمونی بردادن و گرفتن‌اند و آن‌ها متشابه هستند، در آنجا یک آیه روشن و محکم وجود دارد که بیان می‌کند خدا برای مبارزه باکسانی که با آن‌ها مبارزه می‌کنند تحریک می‌کند، و مؤمنان را از تجاوز به دیگران نهی می‌کند و متشابه به محکم بازمی‌گردد، خدا می‌فرماید:

(و درراه خدا، باکسانی که با شما می‌جنگند، نبرد کنید! و از حد تجاوز نکنید، که خدا تعدی‌کنندگان را دوست نمی‌دارد!).^([5])

از طرفی عمل پیامبر حضرت محمد (ص) روشن است، و یهودیان -بااینکه آن‌ها اهل کتاب‌اند- در شهر مدینه با امنیت با او زندگی می‌کردند و هیچ بدی در حق آن‌ها نکرد، تا وقتی‌که آن‌ها شروع به جنگ با او (ص) کردند و به دشمنان او (ص) کمک کردند).^([6])

[1]- توبه: 29.

[2]- بقره: 85

[3]- حجر: 91 - 93

[4]- توبه: 29 - 33

[5]- بقره: 190

[6]- سیزدهمین حواری، احمدالحسن، صفحه 19 – 26.

.

 تهیه شده توسط کارگروه علمی ادله مسیحیت تحت اشراف موسسه وارثین ملکوت

امیرالمومنین علی ع : به خدا سوگند رغبتی به خلافت نداشتم

امیرالمومنین علی : (به خدا سوگند رغبتی به خلافت نداشتم و ذره‌ای به ولایت میل امیدی نداشتم لیکن شما مرا به آن دعوت و آن را بر من تحمیل نمودید).

اشکالی که برخی در این کلام متصور شده‌اند این است که: علی‌بن ‌ابی‌طالب سوگند می‌خورد که رغبتی به خلافت ندارد. آیا آن قسم دروغ می‌باشد و چون محال است که دروغ باشد، بنابراین قسم راست خورده‌اند پس اگر خلافت حق او بود و بر او منصوص شده باشد چگونه قسم می‌خورد که رغبتی به آن نداشت؟ بنابراین پی می‌بریم نصی بر علی وارد نشده است.

اما پاسخ آن:

اولاً: در آنجا تفاوت است ميان اینکه ایشان حقی در خلافت ندارند و یا اینکه ایشان میلی به خلافت ندارند.
نداشتن میل یک بحث است و نداشتن حقانیت مطلبی دیگر، بسیار دیده میشود که انوع بشریت به آنچه که حقشان میباشد ولی بابت آن تاوانها داده اند و سختی های فراوان کشیده اند میلی ندارند و خصوصا ، در صورتی که استفاده از آن مشقتهای تمام ناشدنی را برای مالکش در آینده دربر داشته باشد و خصوصا اینکه ماهیت ملکی و حقیقت آن برای صاحبش مشخص باشد.

بنابراین بین عدم میل و عدم حقانیت تفاوت می‌باشد و عدم میل در خلافت امام بر آنان به معنی عدم رغبت به رهبری و سلطنت فعلی بر آنان می‌باشد نه اینکه ایشان خواهان کناره‌‌گیری از منصب الهی باشد که خداوند آن را به این مقام اختصاص داده است و قبلاً بیان شد که منصب الهی برای خلیفه خدا منوط ‌ومشروط بر حکمرانی وسلطه بر امت نمی‌باشد و بسیاری از خلفاء خداوند بر امت حکمرانی نکردند علی‌رغم اینکه صفت خلافت بر آنان باقی و ثابت مانده است و این عیسی می‌باشد علی‌رغم اینکه آنان خواهان به دار آویختن او بودند خداوند ایشان را مرفوع نموده و شر آنان را از آن حضرت دفع کرد همچنان او خلیفه خداوند باقی می‌ماند که منصوص شده است.

بنابراین خلافت منوط به حکمرانی و رهبری فعلی و ظاهری بر امت نمی‌باشد بلکه فقط قائم و منوط به تنصیب خداوند می‌باشد.
پس امام علی عدم رغبت خود به رهبری این امت را که بارها ایشان را تنها گذاشته و از مسئولیت شانه خالی کرده و مواقع و مواقف خود را ترک نموده را نفی می‌کند، مواقفی که باید در آنها ایستادگی‌ و خلیفه‌ خدا را همراهی می‌نمودند خلیفه به حق خداوند که همان علی‌‌بن ابی‌طالب است به این خاطر می‌بینیم که ایشان به آنان یادآوری می‌کردند که خود آنها بودند که او را برای ولایت و حکمرانی و ‌رهبری‌شان دعوت کردند و مسئولیتش را بر ایشان تحمیل کردند لیکن آنان به آن حضرت خیانت و ایشان را تنها گذاشته پس از اینکه بر بیعتش اصرار می‌نمودند.
پس ایشان بر نفی رغبت و میلش بر خلافت فعلی سوگند یاد می‌کند و علت عدم رغبتش را نیز اعلام مینماید.
علت آن همانگونه که در ادامه خواهد آمد، آگاهی ایشان از عدم اطاعت و فرمانبرداری از ایشان می‌باشد ، نه اینکه ایشان غرضش از این کلام نفی حقانیتش از جانب خداوند باشد.

ثانیاً: امام‌ علی این کلام را متوجه اصحاب ‌ویاران مخلصش ننموده بلکه آن‌را خطاب به جماعتی نموده که گمان می‌کردند خلافتش همانند خلافت خلفای سابق است و نمی‌فهمند که ایشان از جانب خداوند متعال منصوب شده و اینکه ایشان خلیفه خداوند بر زمین می‌باشد ‌و آنان دیروز با خلیفه اول و دوم و سوم بیعت نموده‌اند و ادعا داشتند که آن سه از علی‌بن ‌ابی‌طالب به خلافت شایسته‌تر و سزاوارتراند و آن جماعت در زمانی آمدند که خلافت خلفای سه‌گانه بر اسلام تأثیر گذاشته بود که بازگرداندنشان به خط صحیح رسالت که حضرت محمد آن‌را ترسیم نموده بود بسیار دشوار می‌باشد زیرا که آنان توان و طاقت بازگشت به آن را ندارند همان‌طور که آن حضرت به آنان می‌فرماید:

(مرا واگذارید و دیگری را به‌دست آورید زیرا ما به استقبال حوادث و اموری می‌رویم که رنگارنگ و فتنه آمیز است و چهره‌هایی گوناگون دارد و دل‌ها در این بیعت ثابت و بر این پیمان استوار نمی‌ماند چهره افق حقیقت را ابرهای تیره فساد گرفت و راه مستقیم حق ناشناخته ماند، آگاه باشید اگر دعوت شما را بپذیرم به آنچه می‌دانم با شما رفتار خواهم نمود و به گفتار این و آن و سرزنش سرزنش‌کنندگان گوش فرا نمی‌دهم. اگر مرا رها کنید چون یکی از شما هستم که شاید شنواتر و مطیع‌تر از شما نسبت به رئیس حکومت باشم، درحالی‌که من وزیر و مشاورتان باشم بهتر است که امیر و رهبر شما گردم).

و برای ایشان توضیح داد که میلی به خلافت ندارد یعنی هیچ حاجت دنیوی به آن ندارد. میل و رغبتی که در خلفای قبل از او بوده مگر اینکه حقی را محقق و اقامه نماید و باطلی را ابطال و نابود گرداند و آنان تاب و تحمل عدلی که در صدد اجرای آن بود را ندارند. بنابراین خلافت و حکمرانی آن حضرت را تحمل نخواهند کرد پس هنگامی که دست به تغیرات اساسی و ریشه‌ای زده فرمانداران را عزل و فرماندهان را تغییر داد و مرکز و پایتخت خلافت را از مدینه به کوفه انتقال داد و نحوۀ توزیع اموال را تغییر داد و آن‌را به طور مساوی تقسیم نمود، این وضع جدید مورد پسند آنان واقع نشد لذا خوارج از قاسطین و ناکثین و مارقین خروج کردند و در طول مدت خلافت فرصتی به ایشان ندادند تا اینکه ایشان را در محراب نماز به شهادت رساندند.

درود و سلام خداوند بر ایشان باد.