رهایش می‌کنم مادام که امور مسلمانان سالم بماند
«واللهِ لَأُسْلِمَنَّ مَا سَلِمَتْ أُمُورُ الْمُسْلِمِينَ وَ لَمْ يَكُنْ فِيهَا جَوْرٌ إِلَّا عَلَيَّ خَاصَّةً، الْتِمَاساً لِأَجْرِ ذَلِكَ وَ فَضْلِهِ وَ زُهْداً فِيمَا تَنَافَسْتُمُوهُ مِنْ زُخْرُفِهِ وَ زِبْرِجِهِ»[1]
«به خدا قسم آن را رها مى‌کنم مادام که امور مسلمانان سالم بماند و ستم جز بر من واقع نشود، به امید پاداش و فضل آن و رویگردانی از زر و زیور دنیا که شما بر سرِ آن رقابت می‌کنید.»
بسم الله الرحمن الرحیم
و الحمد لله رب العالمین
و صلی الله علی محمد و آل‌محمد الائمة و المهدیین و سلم تسلیما
سلام و رحمت و برکات خداوند بر شما.
به نظر می‌رسد افرادی هستند که فهم گواهی جستن بنده به سخن امیر‌المؤمنین(صلوات خدا بر او) بر آنان دشوار باشد: «به خدا قسم آن را رها مى‌کنم مادام که امور مسلمانان سالم بماند و ستم جز بر من واقع نشود، به امید پاداش و فضل آن و رویگردانی از زر و زیور دنیا که شما بر سرِ آن رقابت می‌کنید» در حالی که معنایش واضح است.
این بیان، علت دخالت کردن من در امور عمومی و به‌طور خاص ظلم و ستم بر مردم است و دخالت کردن من (همان طور که از تمامی گفته‌های پیشینم و تقریباً از یک سال پیش روشن است) در چهارچوب تظاهرات مسالمت‌آمیز و مطالبۀ حقوق است نه فراتر از آن.
ما می‌دانیم کسانی که زندگی مخصوص به خود را به دور از زندگی فقرا و گرسنگان و یتیمان سپری می‌کنند، چه بسا این سخن را درک نمی‌کنند و به آن اهمیت نمی‌دهند. ولی ما به‌طور مرتب با هزاران یتیم در تماس هستیم، کسانی که اغلب به علت ناکامی‌های حکومت در ادارۀ کشور یتیم شده‌اند.
ما حال و روز این یتیمان و فقیران را می‌بینیم که گاه از تأمین ساده‌ترین نیازهای زندگی ناتوان هستند و اگر چه ما متکفل هزاران نفر از آن‌ها شده‌ایم؛ اما قادر نیستیم به هزاران نفر دیگر که به رسیدگی ما یا به مبلغ مالی اندکی برای رفع گوشه‌ای از نیازهای روزانۀ خود احتیاج دارند رسیدگی کنیم.
ما همچنین با بیمارانی در تماس هستیم که می‌توانیم برخی از آن‌ها را یاری کنیم؛ ولی از یاری بسیاری دیگر ناتوانیم. آن‌ها را می‌بینیم که درد می‌کشند و می‌میرند بی‌آنکه این حکومت شکست‌خورده (که حتی درمان پزشکی را بر آن‌ها سخت گردانده است) اهمیتی بدهد.
ای عزیزان! سخن بسیار است ولی به‌طور خلاصه: ما دردی را که بسیاری از مردم در عراق متحمل می‌شوند می‌بینیم و به همین دلیل مجبور به سخن گفتن هستیم؛ زیرا نه دین ما، نه اخلاق ما و نه اصول ما به ما اجازۀ سکوت نمی‌دهد. به همین دلیل ما انگیزه داریم و به تظاهرات مسالمت‌آمیز برای درخواست حقوق تشویق می‌کنیم.
پی‌نوشت:
[1] – از سخنان امیر المومنین (صلوات خدا بر او) در خطبه‌اش وقتی مردم تصمیم به بیعت با عثمان گرفتند. نگاه کنید به: نهج البلاغه: ص 102 ـ تحقیق: صبحی سالم.
