روشنگری از اخلاص داوود(ع)
بسم الله الرحمن الرحیم
و الحمدلله
«فَهَزَمُوهُمْ بِإِذْنِ اللهِ وَ قَتَلَ داوُدُ جالُوتَ وَ آتاهُ اللهُ الْمُلْک وَ الْحِکمَةَ وَ عَلَّمَهُ مِمَّا یشاءُ وَ لَوْ لا دَفْعُ اللهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَفَسَدَتِ الْأَرْضُ وَ لکنَّ اللهَ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْعالَمینَ»
(پس آنان را به اذن خدا شکست دادند و داوود، جالوت را کُشت و خداوند به او پادشاهى و حکمت ارزانى داشت و از آنچه مىخواست به او آموخت و اگر خدا [تجاوز و ستم] برخی از مردم را به وسیلۀ برخی دیگر دفع نمی‌کرد قطعاً زمین را فساد فرا می‌گرفت؛ ولی خدا نسبت به جهانیان دارای فضل و احسان است).[1]
داوود کوچک‌ترین فرزند پدرش بود و پدرش او را بر گوسفندان گمارده بود تا آن‌ها را بچراند. او حتی در شمارِ سپاهیان نیز نبود، او با فلاخن (قلاب‌سنگ) سنگ پرتاب می‌کرد. طبق حساب و کتاب هیچ کسی، ممکن نبود پایان کارزار با او و فلاخنش باشد!
تعدادی که به حساب نمی‌آمد «یعنی داوود» و ابزاری که در حساب مردم جایگاهی نداشت «یعنی سنگ‌ها» در نظر خدا تمامی «عِدّه و عُدّه» (تعداد نفرات و ابزار و وسایل) بود. سنگی که بنّاها دور انداختند تبدیل به سنگ زاویه شد، آن محاسبات مردم بود و این حساب خداوند سبحان و متعال است. مردم ماده و اجسام را می‌بینند، ولی خدا به ارواح و اخلاص می‌نگرد. خدای سبحان به اخلاص این جوانمرد بزرگوار (داوود(ع)) نگریست و پیروزی را به دست او رقم زد.
این چه درس بزرگ و رسایی است برای کسانی که همراه طالوت(ع) بودند؛ همان‌هایی که برای اسباب و علل مادی جایگاه بزرگی متصور بودند پس هنگامی که: «وَ قالَ لَهُمْ نَبِیهُمْ إِنَّ اللهَ قَدْ بَعَثَ لَکمْ طالُوتَ مَلِکاً قالُوا أَنَّى یکونُ لَهُ الْمُلْک عَلَینا وَ نَحْنُ أَحَقُّ بِالْمُلْک مِنْهُ وَ لَمْ یؤْتَ سَعَةً مِنَ الْمالِ قالَ إِنَّ اللهَ اصْطَفاهُ عَلَیکمْ وَ زادَهُ بَسْطَةً فِی الْعِلْمِ وَ الْجِسْمِ وَ اللهُ یؤْتی مُلْکهُ مَنْ یشاءُ وَ اللهُ واسِعٌ عَلیمٌ»
(و پیامبرشان به آنان گفت: به راستی که خداوند، طالوت را بر شما به پادشاهى گماشته است. گفتند: چگونه او را بر ما پادشاهى باشد حال آنکه ما برای پادشاهى از وى سزاوارتریم و به او از مال چندان داده نشده است؟ پیامبرشان گفت: خداوند او را بر شما برترى داده و او را در دانش و نیروی جسمانی بر شما برترى بخشیده است و خدا پادشاهىِ خود را به هر که بخواهد مىدهد و خدا گشایشگر داناست).[2]
و زمانی که تعداد و تجهیزات سپاه جالوت را دیدند: «قالُوا لا طاقَةَ لَنَا الْیوْمَ بِجالُوتَ وَ جُنُودِهِ» (گفتند امروز ما را یاراى مقابله با جالوت و سپاهیانش نیست).[3]
در این درسِ رسا، خداوند سبحان و متعال بیان می‌فرماید که در عمل و در آوردگاه رویارویی اسباب مادی در برابر اخلاص برای او ارزشی ندارد، در حقیقت خداوند سبحان و متعال در برابر سپاه انبوه و پرتعداد جالوت که مجهز به جدیدترین و کشنده‌ترین سلاح‌های آن زمان بود با اخلاصِ داوود(ع) مقابله کرد.
امروز ما چه بسیار به این درس رسا نیازمندیم تا معنای اخلاص و توکل به خداوند سبحان را (بی‌آنکه معادلات زمینی ما را از رویارویی با شیطان و سپاهش رویگردان کند) بیاموزیم.
- تاریخ انتشار پیام در صفحه فیس‌بوک سید احمد الحسن(ع): 16 ژانویه 2013
