السلام علیک یا موسی بن جعفر
بسم الله الرحمن الرحیم
و الحمد لله
سلام بر تو به اندازۀ درد و ستمی که جُرعه جُرعه نوشیدی.
سلام بر تو که در سیاه چال‌های تاریک زندانی شدی تا آنجا که وفات تو با صفت «فرج و گشایش» توصیف شد.
سلام بر تو به اندازۀ صبری که داشتی چنان صبری که هنوز زندانبان‌هایت را تازیانه می‌زند.
سلام بر تو در روز زفاف آسمانی‌ات در حالی‌که شادمان بودی که بعد از این همه سال‌‌های سپری شده در پلیدی‌های این دنیا، با جامه‌ای سپید و خالص (که لیاقت شخصی همچون تو را دارد) از آن خارج شدی.
سلام بر تو ای موسی بن جعفر و رحمت و برکات خدا بر تو باد! بر تو گریه می‌کنم، اگر گریه به سوزش درون سوختۀ من تسکین دهد و به یاد تو سخن می‌گویم اگر گفتن سخن درد مرا التیام بخشد. برای تسلّی دل به صبر جمیل پناه می‌برم، اگر صبر جمیل تسلّی‌‌بخش دل من باشد.
آنچنان می‌گریم که اشک‌هایم فراوان شود و گاهی به بزرگواری و شرم و حیای خود پناه می‌برم. چه بسیار اشکی که با سرانگشتانم پنهان کردم و آن اشک‌ها را با ردایم پوشاندم. به دشمن صبر و شکیبایی نشان می‌دهم که اگر او از بی‌تابی من باخبر می‌شد خوشحال می‌شد و تسلی می‌یافت.[1]
- تاریخ انتشار پیام در صفحه فیس‌بوک سید احمد الحسن(ع): 21 مِی ۲۰۱۴
[1] –
